مدح و مرثیۀ حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها
شـمع جـمع آل طه بضـعه خـیر الـورى دختر شمس الضحا و همسر بدر الدّجى آفـتاب برج عـصمت گوهر درج شرف لیـلةالـقـدر وجـود و سـرّ و نامـوس خدا آن که بنشاندش به جاى خود امام الانبیاء وان که بُد آمینِ او شرط دعاى مصطفى مبدأ جسـمش بُد از اثـمار اشجار بهشت مـنـتهـاى روح پـاک او حــریـم کـبـریـا ز آدم و عیسى نبودش کفو و مانندى به دهر شد در اوصاف کمال او هم‌تراز مرتضى در مدیحش عقل شد حیران و سرگردان چو دید هست مدّاحش خدا، وصف مقامش هل‌أتى پا ورم کرد از نماز و دست و بازو از جهاد سیـنه او شد سپـر در راه حـق روز بلا رفت از دار فـنا بشکـسته دل آزرده تن آن که بُـد آزردنـش ایـذاء خـتم الانـبـیاء گفت حـیدر در غـروب آفـتاب عـمر او تار شد دنـیا و روشن شد به تو دار بقاء دخـتر خـیر الورى و هـمسر فخـر بـشر علم مخزون، غیب مکنون در ضمیرش مستتَر لـیــلـه‌الـقـدر، نــزول کـل قــرآن مـبـیـن مطلـع الفجـر ظهـور مـنجـى دنیا و دین آســمـان یـازده خــورشـیـدِ تــابـان وجـود روشن از نور جمالش عالم غیب و شهود شمع جمع اهل بیت و نور چشم مصطفى مهجة قـلبى که آن دل بود قـلب ما سوى آیه تطهـیـر وصف عـصمت کـبراى او هـل‌أتى تفـسیرى از دنیا و از عقـباى او تا قیامت شد به او روشن چراغ عقل و دین منتـشر از او به دنیا نسل خیر المرسلین اندر آن روزى که وا نفـسا بگویند انـبیا شـیعـتى گـویان بیـایـد او به درگـاه خـدا مصحف او لوح محفوظ قضاء است و قدر در حـدیث لـوحِ او بـرنـامه اثـنى عـشر علم ما کان و یکون ثبت است اندر دفترش نى سلونى گفته در عالم کسى جز همسرش اوست مشکاة دو مصباحى که شد عرش برین زینت از آن دو، چراغ راه ربُّ العالمین میوه باغ وجودش حلم و جود مجتبى ست حاصل آن عمر کوتاهش شهید کربلاست زینب آن اسطوره صبر و شجاعت دخترش گوى سبقت برده در اسلام و ایمان مادرش دامنش جان جهان و یک جهان جان پرورید وه چه جانى که خداوند جهان او را خرید خون بهاى خون او شد ذات قـدّوس خدا گشت کشتى نجات خلق و مصباح الهدى منقطع شد وحى بعد از رحلت خیر الأنام لیک جبریل امین بنمود در کویش مقـام بود امین وحى دائم در صعود و در نزول تا گذارد مرحمى بر قلب مجـروح بتول دل شکسته بود و از هجر پدر بیمار بود پشت و پهلو هم شکسته از در و دیوار بود تسلیت می‌داد او را ذات پاک ذو الجلال تا بکاهد زان غم و آن رنج و آن درد و ملال عطر و بوى و رنگ و روى و خُلق و خَلق عقل کل ساطع و لامع بُد از آن بضعه ختم رسل زین سبب روح‌القدس شد در حریم او مقیم تا در آن آئینه بیـند صاحب خُلق عـظـیم زین قفس چون مرغ روحش رو به رضوان پر کشید رفت جـبریل امین و از مدیـنه دل بریـد مرتضى آن قطب عالم لنگـر دنیا و دین عرش علم و روح ایمان و امیرالمؤمنین آنکه در تسلیم و صبرش عقل شد مبهوت و مات کرد در فقـدان این همسر تـمناى مـمات بود زهرا رکن آن رکن زمین و آسـمان رفت و ویران شد سر و سامان آن شاه جهان صورتى کو خَلق و خُلق عقل کل را می‌نمود گشت پنهان نیمه شب در خاک غم، امّا کبود |